Hostess with the mostess

Donderdag 1 december zouden we 's ochtends om half 10 opgehaald worden om een 10 uur lange tocht af te leggen naar Ho Chi Minh. Braaf als wij zijn stonden we kwart over 9 buiten klaar, maar om 5 voor 10 was het busje er nog niet. Bram besloot om de stad in te rennen naar het bedrijf waar we onze tickets gekocht hadden. Een goede 15 minuten later kwam hij, met busje, terug. "Ze waren ons vergeten". Het zal ook eens niet! We baalden enorm, want de volgende bus ging pas om 11 uur 's avonds. Maar zo ver kwam het gelukkig niet, want de chauffeur van de bus had totaal geen haast.

De tocht naar de grens van Vietnam was best leuk. Langs de weg staan altijd enorm veel kraampjes en iedereen zit altijd buiten dus er is genoeg te zien. De weg was op veel plekken wel erg slecht. De vele gaten en stenen maken het erg lastig om fatsoenlijk vaart te kunnen maken. En dan komen er van die scooters langs geslingerd met 80 km per uur. Ik had net tegen Bram uitgesproken "moet je kijken hoe erg hij heen en weer slingert met zo'n snelheid. Als hij valt ligt al zijn vel eraf" (want hoewel 80% netjes een helm draagt is dat ook het enige wat ze als bescherming aan hebben) en ja hoor; daar ging hij keihard onderuit. Hij vloog een meter of wat de lucht in en rolde een aantal meters over de grond heen. Onze chauffeur reed er langzaam heen om te kijken hoe de jongen (16 schat ik) er aan toe was, maar toen meerdere mensen er heen liepen reed hij net zo gauw weer verder. Gelukkig leek het ook nog mee te vallen.

Anderhalf uur na ons vertrek uit Kampot kwamen we in Ha Thien aan, de meest zuidelijke grensovergang van Vietnam. Een meisje kwam iets voor de grens naar ons toegelopen en vroeg om al onze paspoorten. Voor een dollar per persoon zou ze de stempels regelen zodat we niet helemaal naar de grens hoefden te lopen en te wachten. Je leest altijd genoeg over oplichterijen aan de grenzen en we waren er ook van overtuigd dat dit onnodig was. Echter, de chauffeur leek haar uiteraard te kennen en echt een optie om toch gewoon zelf door de douane te lopen kregen we niet. Daarnaast kon ze, zodra je vragen begon te stellen, ineens ontzettend slecht Engels. Dus iedereen betaalde haar en gaf het paspoort mee. De chauffeur reed toen 20 meter verder en zette de auto langs de kant. We moesten allemaal uitstappen en naar de douane lopen, nog geen 10 meter verderop. Hier hebben we vervolgens zeker een uur moeten wachten. In de tussentijd kwam het meisje met onze paspoorten aangelopen en gaf deze aan de douane om vervolgens ook gewoon een half uur te wachten. Ze had dus groot gelijk: dit was voor ons natuurlijk onmogelijk geweest om zelf te doen.... Een backpacker uit Australië probeerde nog verhaal te halen, maar ze begon iets te schreeuwen in het Vietnamees en daar moest hij het dan mee doen. De toon was weer gezet.

Na een aantal keer overstappen en wachten tussendoor kwamen we rond half 10 's avonds in Ho Chi Minh aan. Helemaal kapot! We namen een taxi naar een chique hotel in het centrum waar we werden opgewacht door Dick en Gerdien. Dick is een neef van pa waar we voor onze reis mailcontact mee hebben gehad. Hij, en zijn vrouw Gerdien, nodigden ons uit om een paar dagen te logeren in hun huis net buiten de stad. Ze zijn anderhalf jaar geleden hierheen verhuisd voor Dick zijn werk. We hebben kennis gemaakt onder het genot van een biertje of twee en zijn toen naar hun huis gereden, een woonpark op ruim een half uur rijden. We hebben lekker buiten gezeten en tot 2 uur 's ochtends nagekletst en zijn toen als een blok in slaap gevallen. Bram en ik hadden ze beide nog nooit ontmoet, maar het zijn ontzettend lieve en vriendelijke mensen en we voelden ons meteen thuis. We hebben dan ook in weken niet zo lekker geslapen.

'S ochtends rolden we pas tegen half 12 het bed uit. Niet echt volgens plan, maar we hadden onze slaap blijkbaar erg hard nodig. Gerdien had de ontbijttafel al gedekt en eieren voor ons gebakken. Wat een verwennerij! Ook mochten we gebruik maken van een taxipasje zodat we makkelijk van en naar de stad konden gaan. Ontzettend lief! We konden nu het park ook goed zien. Als je van de stad naar het park rijdt, kom je door zo'n drukke en afgelegen straat dat je je afvraagt waar je in godsnaam terecht ben gekomen. Het park zelf is dan een aangename verassing. Erg schoon en mooi gelegen aan een meer. Er is een zwembad, tennisbanen en een sportruimte. De huizen zijn ruim en het wordt goed onderhouden. Op de oprijlaan van Dick en Gerdien's huis staan paarse bloemetjes die elke dag verwelken en 's ochtends weer opnieuw opkomen. Heel bijzonder.

Na een stevig ontbijt zijn we, per taxi, naar het centrum gereden. Gerdien had ons een kaart van de stad meegegeven en flesjes water. De stad was veel groter dan we ons hadden voorgesteld, maar er hing een relaxte sfeer. Na een aantal uur te hebben rondgewandeld zijn we begin van de avond teruggegaan om samen met Gerdien te eten (Dick reist veel voor werk dus hij kon er niet bij zijn). Hoewel we elkaar niet kenden, voelde het meteen erg vertrouwd. We hebben steeds erg lang buiten gezeten en veel gekletst samen. Echt heel gezellig! Ook de dag erna zijn we weer naar de stad gegaan. Winkeltjes bekijken en de stad zelf verkennen. We hebben ook nog een aantal Mega malls bezocht (Bijenkorf x2) en 's avonds weer lekker buiten gezeten (Bram en Dick keken uiteraard voetbal).

De derde dag hebben we een bezoekje gebracht aan de Cu Chi tunnels. Een gigantisch ondergronds tunnelnetwerk dat de Viet Cong gebruikten als hun (onder andere) schuilplaats tijdens de oorlog met Amerika. Erg indrukwekkend om de enorm kleine, smalle tunnels te zien waar de Viet Cong doorheen gekropen hebben. Als je nog niet claustrofobisch was dan werd je het wel van het alleen al zien van de smalle tunnels. Ondergronds hadden ze ook diverse kamers gegraven waar ze maandenlang verbleven. Zonder daglicht en fatsoenlijk zuurstof. Daarnaast kon het regelmatig overstromen en werd er gifgas in de tunnels gegooid. Als toerist kon je ook een heel stuk door de tunnels kruipen om het gevoel te evenaren. Deze waren wel verbreed en voorzien van licht, omdat de toeristen anders niet in de tunnels zouden passen. Bram en ik hebben het uiteraard ook geprobeerd, maar ik had het al snel gezien. Wat een naar gevoel zeg!
Daarnaast kreeg je diverse vallen te zien die ze gemaakt hadden, hoe ze ventilatiesystemen maakten en zich beschermden tegen de vijand. En als laatste een propaganda filmpje van 15 minuten die, wat ons betreft, wel achterwege gelaten had mogen worden.

Eenmaal terug in de stad wachtte Gerdien ons op en gingen we gezellig uit eten met haar, Dick en Layla (de secretaresse van Dick die ons geholpen heeft bij het voorbereiden van onze reis door Vietnam). Het was erg gezellig en Bram en ik hebben beide nog nooit zo'n lekkere beef gehad! Super mals en heerlijk gekruid. Na het eten namen we afscheid van Layla en probeerden we een taxi aan te houden. Dit bleek moeilijk gezegd dan gedaan. Bram rende naar een luxe hotel een aantal meter verderop om te kijken of we daar meer geluk zouden hebben. Hij was net weg en toen kregen wij natuurlijk een taxi. Maar geen Bram! De taxichauffeur werd al ongeduldig dus ik rende zijn kant op om te kijken waar hij gebleven was. En ja hoor, daar kwam een taxi langsrijden met meneertje Huls vrolijk zwaaiend achterin. Zeg maar nee, dan krijg je er twee.

De vierde, en al weer laatste, dag in Ho Chi Minh wilden Bram en ik een waterpark bezoeken. Het zwembad op het woonpark werd opnieuw gevoegd en we hadden zin in verkoeling. Daarnaast zagen we online dat het waterpark veel gave glijbanen en attracties had en goed stond aangeschreven. Ook Gerdien had er veel positieve dingen over gehoord en het lag niet ver van hun huis. Sold! We kwamen om half 11 vol goede moed bij het park aan. Voor 3,75 euro per persoon mochten we naar binnen. Het bleek een attractiepark met een waterpark erin. We liepen meteen die kant op om vervolgens een nieuw kaartje, opnieuw 3,75 per persoon, te moeten kopen. Een beetje geïrriteerd, want online stond dat de entree 4 euro pp was, maar vooruit. En wat bleek: het verkeerde waterpark. Als we een dochter of zoon van 3 of 4 hadden gehad was het fantastisch geweest. De peuterbadjes waren prachtig ingericht en onderhouden, maar er was geen grote glijbaan te bekennen. Er was een glijbaan van een paar meter en daar moesten we het mee doen. Bram eerst even moeten troosten en toen toch maar het beste ervan maken, aangezien het andere park op zeker een uur afstand lag. Tegen twee uur 's middags hadden we het wel gezien. "Laten we dan de rest van het park maar eens verkennen". Aangekleed en wel het waterpark verlaten om vervolgens voor een aantal dichte attracties te staan. #fail. We hebben de taxi maar gepakt en zijn wat gaan lunchen. Tegen 6 uur kwam Dick ons oppikken en hebben we 's avonds gezellig met z'n allen gegeten. We twijfelden nog even om een dag langer te blijven en naar het goede waterpark te gaan, maar de bustickets waren al besteld dus dat is dan gewoon pech hebben.

De volgende ochtend zette Gerdien ons af bij het busstation. Bram en ik hadden zin om de rest van Vietnam te gaan bekijken, maar vonden het ook heel jammer om weg te gaan want we hadden het erg gezellig en fijn gehad. We zouden beide de avondjes buiten zitten erg gaan missen. Dick en Gerdien zijn ontzettend lieve, leuke en gastvrije mensen en ze hebben ons belachelijk verwend en we waarderen het ook enorm dat we van hun gastvrijheid gebruik hebben mogen maken.