Winter's tale

Zaterdagavond tegen kwart voor 9 's avonds kwam onze taxi bij het hotel in Tam Coc (Ninh Binh) aan. We werden vriendelijk uitgezwaaid door de zoon van de baas en zijn moeder. Ze hadden zelfs nog een eetpakketje samengesteld voor in de bus (muffins, bananen en ananas) en twee geborduurde cadeauzakjes meegegeven als bedankje. Echt super schattig.

Via een overstap, rond 2 uur 's ochtends, kwamen we in een klein busje terecht volgestouwd met de lokale jeugd. Het leek wel alsof we met z'n allen richting een discotheek reden, zo hard stond de Vietnamese top 50 muziek. Er zat ook niemand in onder de 30. De overstap op een kleinere bus was nodig, omdat de grote bus niet in Sa Pá zou kunnen komen. De kleine, smalle slingerwegen door de bergen zorgen daar wel voor. Dit hebben we ongeveer twee uur moeten doorstaan voor we bij het hotel aankwamen. De stad was uitgestorven en ook de lampen in ons hotel waren uit. Gelukkig was de deur wel open, dus we konden lekker warm binnen zitten. Nou niet dus! De temperatuur was identiek aan die van buiten, wat op dat moment rond de 3 graden lag. Het is namelijk winterseizoen is Sa Pá en dan ligt de temperatuur gemiddeld niet hoger dan 15 graden overdag en rond de 3 graden 's nachts. Je zit hier ook helemaal in het noorden, tussen de bergen. Daarnaast was het erg mistig en klam. Gelukkig lag een receptiemedewerker op de bank te slapen. Die kon ons vast verder helpen. Ook hier kwamen we van de koude kermis thuis, want meneertje werd maar niet wakker. We hebben geroepen, geklopt, onze keel geschraapt en gigantisch hard gepraat, maar het mocht allemaal niet baten.

Een goed uur later zaten we nog steeds in de donkere, ijskoude lobby van het hotel, toen er een nieuw stel binnenkwam. De receptiemedewerker werd eindelijk wakker.... en liep met deken en al de trap op een kamer in. En dat was het dan! Pas tegen half 7 kwamen er wat medewerkers naar beneden en gingen de lampen aan. We kregen een kopje thee, maar er werd nog steeds niet gecommuniceerd. Tegen 7 uur mochten we naar de balie lopen. Daar werd ons verteld dat we niet eerder dan 12 uur 's middags konden inchecken. Je moet je indenken: we hadden de afgelopen dagen steeds erg weinig slaap gehad. In Tam Coc hadden we 's nachts uren rondgelopen ons hotel te zoeken en de ritten met overstap in de nachtbussen geven je max 4 uur slaap per rit. Daarnaast zaten we al bijna drie uur in die donkere, extreem koude lobby te wachten; dus dit was niet het nieuws waar we op hoopten. We hebben een paar uurtjes op onze mobiel lopen klooien en toen toch maar een scooter gehuurd en de spullen daar achtergelaten. We hebben ergens ontbeten en toen een reisje door de rijstvelden gepland. We zouden via Cat Cat naar Y Linh Ho en Lao Chai. Een tocht van in totaal 25 kilometer. Eerst moesten we tanken, want uiteraard kregen we weer een scooter met een lege tank aangereikt. Het hielp ook niet dat het enige tankstation in de wijde omtrek aan de andere kant van de stad lag. Maar het is ons gelukt.

De tocht zelf was echt prachtig! De mist klaarde langzaam op en de zon kwam gelukkig ook nog door. Toch was een stop in een lokaal kledingwinkeltje geen overbodige luxe. De iets te kleine herensokken (mijn maat 40 is natuurlijk nergens te krijgen) en warme sjaal waren dan ook van harte welkom. We zijn als eerste naar een koffietentje gereden met een gaaf uitzicht over een aantal rijstvelden. Bram had enorm veel behoefte aan een lekkere, warme kop koffie. Helaas was de automaat kapot, maar ze hadden nog wel Vietnamese koffie. Prima! Helaas betekende dit een kop koffie met zijn geliefde ijsblokjes erin. We reden snel weer verder. Als je via de grotere, geasfalteerde weg Sa Pá uitrijdt staat er meteen een hokje voor ticketverkoop. Een mannetje in uniform houdt alleen de toeristen aan, die vervolgens geld moeten betalen om naar de rijstvelden de mogen rijden. Over de openbare weg. Wij vonden het belachelijk, dus besloten een andere weg te pakken die iets langer was, maar wel gratis. De modderige weg lag vol met stenen, maar de lokale bevolking scheurde er hard overheen dus dan zal het wel goed zijn. We kwamen er vlot achter dat deze weg eigenlijk bijna exclusief gebruikt wordt voor ervaren wandeltochten met lokale gidsen. De weg was op grote delen zo ontzetten stijl dat ik me bijna niet meer achteraan vast kon houden en naar voren viel. Ook de grote keien en stenen op de weg in combinatie met de modder leverde een flinke uitdaging. Maar wat was het mooi! Met name de weg van Y Linh Ho naar Lao Chai was geweldig! In Lao Chai zelf reden we door het dal heen, tussen de rijstvelden en het plaatselijke dorpje. De bevolking hier, met name de vrouwen, hebben echt prachtige kledij aan. Veel felle kleuren kleding en sjaals die ze om en op hun hoofd gevonden hebben. En dan van die mooie, grote rieten manden op hun rug. Wauw!

Het enige nadeel van de scooter was het ontbreken van een goed slot. Sinds Hoi An (we zagen dat drie vrouwen bezig waren met de code te ontcijferen van ons fietsenslot en die vervolgens mee wilden nemen) zijn we erg bang voor zo'n zelfde situatie. De kosten voor reparatie of een nieuwe scooter zijn extreem hoog. Maar ook dat ging allemaal gelukkig goed. Na een hapje te hebben gegeten waren we op tijd weer in ons hotel. We lagen goed 6 uur 's avonds al in bed. Helemaal kapot én de elektrische deken op de hoogste stand. Net een stel bejaarden. We hadden het hotel gevraagd of we wat later konden uitchecken, omdat we beide onze slaap hard nodig hadden. Dit kon en we vielen later op de avond fijn in slaap.

Tegen ZEVEN UUR 'S OCHTENDS werden we abrupt wakker gemaakt door het heerlijke geluid van betonboren. Ze zijn naast ons hotel namelijk van 7 tot 7 aan het bouwen. Hier keek onze kamer ook op uit. Wat lekker ironisch is, aangezien ons hotel 'Stunning View' heet. Daarnaast heeft de kamer geen verwarming (naast de elektrische deken) en enkel glas, waardoor al onze spullen vochtig en klam zijn. Heerlijk wakker worden dus. We hebben wel lekker rustig aan gedaan en vandaag een beetje door het plaatsje gewandeld. In het centrum zou je op sommige plekken haast zeggen dat je in Oostenrijk bent terechtgekomen!

Het is inmiddels 9 uur 's avonds en we worden met een half uurtje opgehaald en naar de bus gebracht. Die brengt ons, via Hanoi, naar Ha Long Bay. Daar is het een stuk warmer en, als je de foto's mag geloven, ontzettend mooi dus we kijken er naar uit.