River

Het busje naar Ninh Binh (Tam Coc) kwam inderdaad netjes op tijd. We werden overgezet op een nachtbus en moesten de stoelen boven- of achterin pakken. De plekken onderaan voorin de bus zijn standaard gereserveerd voor de lokale bevolking. Maar eigenwijs als we zijn (we hebben immers de volle pond betaald voor een busticket) zijn
we gewoon onderin gaan zitten. We hebben al onze spullen in het gangpad gegooid en zijn gezellig een potje gaan kaarten. De vrouw die de bustickets aan ons verkocht had, zei dat we tegen een uur of 7 's ochtends in Tam Coc aan zouden komen. We zijn dus tegen een uur of 11 lekker achterin de bus gaan liggen en in slaap gevallen. Tegen 3 uur 's nachts werden we wakker gemaakt door een medewerker van de busmaatschappij: bestemming bereikt. In het pikkedonker werden we in Tam Coc gedropt. Met een vingertje werd in een bepaalde richting gewezen en de bus reed weg. Als een stel pakezels liepen we braaf in de richting van het vingertje tot we op een kruispunt aankwamen. Tja.... en nu?! Je moet je ook indenken dat we geen steek voor ogen zagen en er nergens lampen branden. Daarnaast zaten alle winkels en hotels potdicht. Ik had in de bus snel mijn navigatie aangezet zodat we in ieder geval op de kaart van Google Maps konden zien waar we waren. De navigatie gaf aan dat we ergens op een eiland moesten zijn omgeven door een rivier. Dus we liepen een brug over om ook daar tot de conclusie te komen dat alles was afgezet met hekken. We waren nergens welkom. Ik maakte een hek open en bonkte hard op de buitendeur van een luxe hotel. Een oud mannetje kwam met een zaklamp aanlopen en stuurde ons vervolgens helemaal terug naar waar we vandaan kwamen. Het bleek letterlijk vijf meter verder te zitten dan waar we in eerste instantie terecht waren gekomen. Bedankt Google Maps!

Een goed uur later kwamen we eindelijk bij ons hotel aan. En wat denk je: hekken dicht en nergens brandde er licht. Inmiddels hadden we beide enorme last van onze nek en schouders. Had ik eigenlijk al genoemd dat het de hele tijd al regende? Tegen kwart voor 5 's ochtends kwam de bewaking van het hotel de deuren open doen. Hij reep iets naar boven en vijf minuten later kwam de zoon van de eigenaar naar beneden gerend. Met een fantastische out-of-bed look. De jongen was van onze leeftijd en super vriendelijk. Bram en ik waren beide bang dat we tot zeker 12 uur 's middags zouden moeten wachten op een kamer, maar we kregen waarempel direct een sleutel van de goedlachse jongen mee. We hebben onze spullen op de grond gegooid en zijn als een blok in slaap gevallen.

Een goede 6 uur later kwamen wij, vergezelt door onze gigantische wallen, de receptie binnen gelopen. De goedlachse zoon van de eigenaar begroette ons weer even vriendelijk en gaf ons een map van de omgeving. We mochten gratis fietsen meenemen om de omgeving te kunnen verkennen. We kozen twee mountainbikes uit en zijn eerst langs een supermarktje gefietst voor een paar stokbroden (ons budget laat momenteel niet meer dan wat water en brood toe). We hebben een lokale verkoopster gevraagd naar de meest spectaculaire bezienswaardigheden naast de Tam Coc rivier, want daar zouden we de volgende dag naartoe gaan. Ze wees een plek (Trang An) op de kaart aan op 14 kilometer afstand. Bram en ik hebben een leuke route uitgezocht en zijn er vervolgens naartoe gefietst. Het zou de hele dag droog blijven, wat een aangename verrassing was na dagen van veel regen. De route naar Trang An was best gezellig. We kozen ervoor om niet via de grote weg te fietsen, maar via een binnendoor weg. Dit betekende dat we door een tweetal kleine plaatsjes fietsten en een goed beeld kregen van de lokale bevolking. Zo hangt er overal, naast de traditionele (officiele) Vietnamese vlag, de oude, communistische vlag in de straten. Ook heeft IEDEREEN EEN BABY. Dit is trouwens iets wat ons de hele reis al opvalt, in zowel Thailand, Cambodja als Vietnam. Echt iedereen die je buiten ziet zitten (en dat doet iedereen hier) of op de scooter, of waar dan ook heeft een baby/kind in de armen. Het amusementsaanbod voor de lokale bevolking zal wel erg gering zijn...

Halverweg de route zijn we linksaf geslagen voor een stop in Cave Mua. De naam deed ons vermoeden dat er een grot te bezichtigen zou zijn. Bij aankomst werd uiteraard een entreeprijs gehanteerd. Omdat we nog maar een paar dagen hebben, en de kosten wel wat hoger zijn uitgevallen dan gepland, twijfelden we of dat het waard zou zijn. Een Engels gezin kwam ons tegemoet gelopen dus ik vroeg ze of het de entreeprijs waard was. "Het mooiste wat we tijdens onze hele reis in Vietnam gezien hebben", was het antwoord. Uiteraard in het Engels. SOLD! We betaalden de entreeprijs en liepen verder richting de bergen. Tot onze verbazing was niet de grot de grootste attractie, maar een uitkijkpunt helemaal bovenop een berg. De trappen er naar toe waren een prachtig plaatje op zich. Je (ik) werd er wel lichtelijk moedeloos van, want het was me toch een klim! Maar ik wilde het uitzicht voor geen goud gaan missen, dus moest ik er maar aan geloven. Gelukkig werd je onderweg aangemoedigd door Billy en zijn vriendjes. Geiten dus. En wat was het uitzicht het meer dan waard! Wauw! Je snapt gewoon niet dat de kaart 'Cave Mua' zegt in plaats van 'Vieuwpoint Tam Coc', want de hele grot stelde geen bal voor (ja; deze hebben we na afloop van het uitkijkpunt bezocht en nee; er valt niet zo veel over te vertellen). Maar het uitzicht maakt de entreeprijs dubbel en dwars waard. Zelfs de tocht naar beneden, op honderden ongelijke trappen, maakte me niks meer uit. Het zonnetje scheen inmiddels ook nog even, dus onze dag kon niet meer stuk.

Een goede 5 kilometer later kwamen we aan bij onze eindbestemming voor die dag, Trang An. Omdat we ook hier geld moesten betalen voor het parkeren van onze fietsen (!), zijn we stout een stukje terug gefietst om deze in de bermen te planten. Uiteraard met slot eromheen. We betaalden de entreetickets voor een boottocht over een rivier waar we de naam niet meer van weten. Tijdens deze boottocht vaar je door de bergen en door de grotten heen. De doorgangen van deze grotten zijn op sommige plekken zo laag dat je letterlijk plat in de boot moet gaan liggen. Het uitzicht is echt fenomenaal. Als je door de grotten vaart is het ontzettend warm en vochtig. Buiten was het wat koeler, maar nog steeds erg aangenaam. De rit duurde twee uur en dat was ook meer dan genoeg. We hadden een kapitein van in de 80 die iedereen inhaalde. Met zijn benen, want zo roeien ze hier! Armen achter het hoofd en met beide benen de peddels heen en weer bewegen door het water. Wat een giller! Bram en ik hebben enorm genoten van het ritje en erg gelachen om de groep Chinezen die met ons meevaarden. De gigantische box die een jonge Chinese knaap tijdens de rit had meegenomen blaasde country muziek uit de jaren 90 over de rivier heen. Bram was al aan het bedenken hoe hij die boot het beste kon laten zinken, toen onze blikken blijkbaar werden gezien.

Vandaag (zaterdag 17 december) zijn we begin van de middag naar de kade gefietst om een boottochtje over de Tam Coc rivier mee te pikken. Het was de hele dag zonnig, 26 graden, droog en nauwelijks bewolkt dus eigenlijk kon er al niks meer fout gaan. We kregen ons eigen bootje en werden weer per voet vooruit geduwt. Als je de 'Tam Coc river' googled dan kun je een beetje een idee krijgen van wat wij gezien hebben. Helaas was het niet het optimale seizoen voor een ritje over de rivier, omdat een deel van de planten inmiddels is uitgebloeid. De omgeving daarentegen is net zo mooi als op de fotos. Prachtig gevormde rotsen en veel groen aan beide kanten. Ook tijdens dit ritjes vaarden we door een aantal grotten heen en werden we geacht onderweg iets te kopen bij de bootjes vol fruit. Toen we weigerden werd ons voorgesteld om wat drinken te kopen voor onze kapitein. Blijkbaar was het niet de bedoeling om dit af te slaan, want de kapitein was ineens een stukje minder vrolijk. Wij deden alsof onze neus bloedde en maakten vrolijk foto's van de omgeving. Aan het einde van de rit zette hij ons een stuk voor de kade af en griste, zonder te kijken, zijn fooi uit Bram's handen. Persoonlijk had ik eerder wat fruit gekocht als het op een andere manier was gegaan, maar ze spraken geen woord Engels dus probeer ze dat maar eens uit te leggen.

Na het fantastische, relaxte boottochtje zijn we per fiets naar de stad verder getrokken. Ninh Binh ligt op zo'n 7 kilometer afstand van ons hotel. We hebben in de stad wat geluncht en zijn langs de lokale marktjes gefietst. Bijna alle kinderen komen naar buiten gerend als ze je zien en zwaaien enthousiast tot je terugzwaaid of 'Hello' terug zegt. We zijn hier soms net een attractie. Het zonnetje scheen inderdaad de hele dag volop dus we waren beide in een goede bui. Tot er ineens een karkas op de kraampjes verscheen. En nog een, en nog een. En niet je standaard kippen of varkens karkassen, nee een hond. Op zijn rug met de binnenkant eruit geholt. Gotv@r.... Tijd om te gaan dus.

We zitten inmiddels weer in de lobby van ons hotel een beetje onze tijd te verdoen. We worden hier over een kleine twee uurtjes opgehaald en naar onze volgende nachtbus gebracht. Deze zal om 8 uur vanavond richting het noorden vertrekken. We zullen tegen een uur of 5 vannacht in Sapa aankomen. Hier zullen we ongeveer twee dagen blijven en een van deze dagen een scooter huren om de rijstvelden van Mu Cang Chai te bezoeken. Het is in het noorden momenteel gelukkig droog, maar wel een stuk frisser. Twaalf tot vijftien graden is voor ons erg koud maar, nu we bijna naar huis gaan, een goede manier om aan het koudere weer thuis te wennen.